DE ROLLENDE CAMJO
In elke aflevering van onze nieuwsbrief richten we onze Schijnwerper op iemand die duidelijk maakt waar Power by Peers over gaat. Dit keer is dat Jacqueline Vlug, die via Ondernemer Centraal bij onze Power Club terecht is gekomen. Een verhaal over pieken en dalen, vreemde vooroordelen en plotselinge inzichten.
Het is een doorsnee dag in 1997 als Jacqueline haar voet openhaalt aan de trap in haar school (Vwo voor Volwassenen). Er ontstaat een wond die gehecht moet worden, maar verder lijkt niets erop te wijzen dat dit een life changing event zou gaan worden. Want wat is er nu helemaal aan de hand?
Op de eerste dag van mei 2023 zit ik met Jacqueline in het restaurant van IKEA voor een interview voor onze nieuwsbrief. Jacqueline komt behendig tussen de stoelen en bankjes door gerold. Gerold, ja. Ze zit in een rolstoel. Door die wond van 26 jaar geleden.
Jacqueline: “De pijn die ik van de wond kreeg was buiten proporties. En dat klopte dus niet. Er is een hele tijd gezocht naar waarom die wond nou zo veel problemen veroorzaakte. Ik mocht hem eerst niet belasten, omdat hij moest genezen. Daarna op geleide van pijn, zoals dat heet. Maar die pijn werd maar niet minder. Het gevolg was dat ik met krukken en veel moeite een paar stapjes kon lopen. En ik werd moe. Heel erg moe.
In 2000 kwam ik voor het eerst in dagbehandeling in revalidatiecentrum De Hoogstraat, na een jaar behandeling in het UMCU. Na mijn ontslag bij De Hoogstraat kon ik uiteindelijk tot 200 meter buitenshuis lopen zonder krukken. Tot ik door bizar toeval in mei 2002 precies voor de deur van de Hoogstraat door mijn enkel ging. Ik kwam weer in dagbehandeling in de Hoogstraat maar dit keer bereikte ik minder vooruitgang. Ik had inmiddels de diagnose Complex Regionaal Pijn Syndroom (CPRS) type 1. De rolstoel is dan niet meer uit mijn leven weg te denken.”
Ik kon het beste simpel werk gaan doen, anders zou het vast niet gaan lukken. Wat? Ik heb CPRS, ik ben niet gék! Ik kán werken. Ik wíl werken. Ik wil ondernemen!
Ja, je kunt wel door willen, maar als je systeem je tot de orde roept…
“Ja dat gebeurde dus ook. En niet alleen mijn eigen systeem. Ik zat inmiddels ook in een re-integratietraject vanuit mijn uitkering. Daar werd enorm geconfronteerd met het feit dat ik in een rolstoel zit. En dat vaak gedacht wordt dat je dan waarschijnlijk ook je hersenen niet goed kan gebruiken. Mensen vroegen bijvoorbeeld iemand die bij me was wat ik zou willen, terwijl ik dat toch prima zelf kan beslissen. Je wordt ineens niet meer voor vol aangezien. Een hulpverlener vond bijvoorbeeld ook dat ik het beste simpel werk kon gaan doen, anders zou het vast niet gaan lukken. Wat? Ik heb CPRS, ik ben niet gék! Ik kán werken. Ik wíl werken. Ik wil ondernemen. En ik weet heel goed wat voor mij realistisch is en wat niet. Het advies om te stoppen met mijn bedrijf heb ik dus in de wind geslagen.”
Je wordt er nog boos van!
Ja, en mede door de veerkracht en het optimisme die mijn moeder altijd heeft laten zien, heb ik zelf de regie genomen. Ik heb mijn aanbod scherper gesteld en ik kreeg wat kleine opdrachten, bijvoorbeeld om video’s te ondertitelen of te editen. Ik had natuurlijk een niet zo soepele start. Ik had weliswaar minder pijn, maar opstartproblemen in de ochtenden, heel weinig energie en ik werd heel snel gestraft als ik me inspande. Maar ik ging vooral kijken naar wat ik nog wel kon. En waar ik hulp kon krijgen. Die hulp kwam in de vorm van Ondernemer Centraal. Zij zetten mij op het spoor van de Power Club bij Power by Peers. Elke vrijdagmiddag komt een groep startende en ervaren ondernemers bij elkaar om van elkaar te leren en elkaar te helpen met van alles dat met ondernemen te maken heeft. Ondernemers (in spe) geven ook vaak presentaties met allerlei handige informatie. En je kunt tegen betaling van zogenaamde power coins diensten bij elkaar afnemen. Echt een heel handig concept.”
Dat klinkt inspirerend! Wat heeft de Power Club je opgeleverd?
Jacqueline: “Ik heb minder het gevoel dat ik alles alleen moet doen. Ik heb door de bijeenkomsten ook een veel beter beeld van wat ik wel en niet zou moeten aanbieden en aan wie. Ik had bijvoorbeeld ook cursussen en workshops in mijn aanbod, maar dat kost me veel meer energie dan het me oplevert. Weg ermee dus, haha! Ik dacht ook altijd: ik stel mijn doelgroep zo breed mogelijk vast. Maar dat werkt helemaal niet. Je kunt veel makkelijker zoeken als je precies weet wie je moet hebben. Je kan dan ook veel beter bedenken welke vragen je voor je potentiële klant zou kunnen oplossen.”
Ik ben door de Power Club veel meer gegroeid dan in de hele periode hiervoor. Als mens en als ondernemer. Daar ben ik heel erg blij mee
“Ik heb in maart zelf een presentatie gehouden bij de Power Club. Ook daar leer je weer heel veel van. En mensen weten ook gelijk weer beter wat je doet. Ik doe nu dan ook klussen voor African Safari en ik hoop nog wat mensen te kunnen helpen. Ik heb echt veel meer zelfvertrouwen gekregen. En ik ben door de Power Club veel meer gegroeid dan in de hele periode hiervoor. Als mens en als ondernemer. Daar ben ik heel erg blij mee.”
Dit is je kans. Wat bied je en waarom moeten mensen bij jou zijn?
“Ik maak videoportretten van bedrijven of personen. Daarbij moet human intrest altijd wel de hoofdrol spelen. Ik werk met abonnement of strippenkaarten waarmee je mij kunt betalen als filmer/producent en/of als editor. Ik zit in een rolstoel, maar dat is dus geen probleem. Sterker nog: als ik film, krijg je vaak letterlijk een ander perspectief. Dat had ik me eerst ook nog niet eens zo gerealiseerd, totdat Gerd van de Power Club me erop wees!
Je kunt me vinden op mijn website: op-rolletjes-producties.nl. Neem vooral contact met me op, dan kunnen we je videovraag doorspreken.”
TOEGIFT
Jacqueline vertelde nog iets extra’s: “Na het gesprek met de hulpverlener was er weer een Power Club-bijeenkomst. Ik wilde er niet meer naartoe, vooral ook omdat er sneeuw lag. Toen kreeg ik ineens het gevoel: je moet wel gaan! En precies op dat moment verdween de sneeuw. Eenmaal bij de Power Club kwam ik in contact met een ander lid, met wie ik graag zou samenwerken. Die gebeurtenis gaf mij het vertrouwen dat ik op de goede weg ben.”
Soms moet je een zetje hebben. En dat zetje kan in heel kleine dingen zitten..
Interview: Ineke Buijs
Foto’s: privécollectie Jacqueline Vlug
