GEVOELIGE SNAREN:
HOE EIGEN REGIE JE VERDER BRENGT
Loïs Meulenbelt, singer songwriter, is 20 als ze een botsing heeft met de elleboog van iemand anders. De schade lijkt in eerste instantie wel mee te vallen – een bloedneus en een hersenkneuzing. Even herstellen en dan weer door. Maar later openbaart zich NAH, niet-aangeboren hersenletsel. NAH grijpt in op je leven. Hoe ga je daarmee om? En kun je ondernemer zijn onder zulke omstandigheden?
Bijna drie jaar later spreek ik Loïs bij ZIMIHC Zuilen, waar zij een paar uur in de week vrijwilligerswerk doet als programmeur. Dat houdt in dat zij onderzoekt wie er zou willen optreden en diegene ook uitnodigt. Daarmee bepaalt ze dus een deel van het muzikale aanbod van ZIMIHC Zuilen.
Muziek is bij jou niet alleen programmeren, je bent zelf ook muzikant, hè.
Loïs: “Ja, ik ben singer songwriter. Ik ben al op mijn 13e begonnen met het schrijven van muziek. Ik had dat nodig om trauma’s uit de jaren daarvoor te kunnen verwerken. Muziek is voor mij een enorme uitlaatklep. Ik werkte in mijn teksten toen al met metaforen en archetypen. Dat ben ik altijd blijven doen. Zo maak ik kunst van mijn pijn.
“Omdat ik me openstelde, durfden anderen dat ook”
Maakt die kunst ook dat je anderen kunt helpen met jouw inzichten?
“Nu wel, maar dat is niet altijd zo geweest. De eerste jaren schreef ik nummers, waarna ik ze ook speelde, maar voor mezelf. Er ging eigenlijk niets naar buiten. Een paar jaar geleden ging ik zes weken met mijn vader naar een camping. We zaten met een heel stel mensen in een kring en iemand gaf me ineens uit het niets een gitaar. Na de eerste schrik zei ik dat ik wel kon spelen, maar alleen eigen nummers. Daar waren ze wel benieuwd naar, dus ik ben de drempel overgegaan en ben gaan spelen. Ik zong over emoties en kwetsbaarheid, en dat was best spannend voor publiek. Maar na afloop kwamen er zulke mooie reacties! Omdat ik me openstelde, durfden anderen dat ook. Dat voelde voor mij goed, maar voor die mensen ook. Als je af en toe even je verhaal kwijt kunt, neemt de druk af. Dat is echt heel belangrijk.”
Ben je toen vaker gaan optreden?
“Ja! En ik ben meer gaan délen. Niet alleen mijn muziek, maar vooral mijn boodschap. En ik deel mijn pijn, maar niet zonder ook te vertellen wat voor mij hielp, waar ik een soort oplossing in vind. Ik wil niet alleen een zwaar verhaal vertellen, maar er ook een positievere draai aan geven. En dat werkt. Ik werd steeds vaker uitgenodigd, terwijl ik nog amper ervaring had. Ik zit al jaren in een jam-groep met 180 muzikanten. We houden jamsessies en kunnen gelijk ook netwerken. Ik werd onderdeel van de Utrechtse Stadsmuzikanten, een soort collectief dat werd opgericht voor de festiviteiten rond Utrecht900. We trokken met een heel stel muzikanten de hele door de stad om op allerlei plekken op te treden in de aanloop naar het grote afsluitende concert van Kensington op de Dom. Fantastisch!
“Je wordt amper als mens gezien en de regels waar je aan moet voldoen zijn soms zo onlogisch dat je er gek van wordt”
Dat klinkt allemaal geweldig! Je bent nu dus een succesvolle, veelgevraagde muzikant?
“Eh, nee. Althans, dat zou op zich hebben gekund, als ik geen hersenletsel had opgelopen. Dat letsel zorgt ervoor dat mijn hoofd een chaos is en mijn geheugen een drama. Ik ben ook heel snel overprikkeld. Dat maakt dat ik maar heel beperkt belastbaar ben. Als muzikant ben ik ook ondernemer, met alle daarbij behorende verplichten, maar full time aan de bak met spelen en dan de administratie doen, dat gaat gewoon niet. En ik speel niet alleen maar solo, soms heb ik ook andere muzikanten bij me. Die moet ik ook betalen en daar hoort ook weer administratie bij. Toen ik mijn NAH opliep, was ik 20. Dan heb je ook nog niet een enorm arbeidsverleden waardoor je uitkering kunt krijgen of ervaring hebt opgedaan. Ik belandde dus in de bijstand. Ik werd er heel erg gefrustreerd van. Je wordt amper als mens gezien en de regels waar je aan moet voldoen zijn soms zo onlogisch dat je er gek van wordt.”
Ik kan me voorstellen dat je daar op zijn zachtst gezegd geen extra energie van krijgt. Hoe ging je daarmee om?
“Ik heb in mijn jeugd al zoveel trauma’s verwerkt dat ik weet dat ik uiteindelijk weer een soort vechtlust krijg. Ik zie uiteindelijk altijd weer lichtpuntjes, en als ik ze niet zie, ga ik ernaar op zoek. Ik kreeg onderwijl nog best veel verzoeken om te komen spelen, maar als je in de bijstand zit, mag je weinig of niets verdienen. En je moet in elk geval alles doorgeven wat je doet. Maar ik wilde wel zeker weten dat ik niets op het spel zette, dus heb gevraagd of ik mocht optreden als ik al mijn verdiensten zou laten verrekenen. Ik mocht toen op gesprek komen bij mijn werkmatcher bij gemeente. Die wees mij op de Power Academie bij Power by Peers. Daar kun je onder andere terecht als parttime ondernemer. Als starter, maar ook al je al best een eindje op weg bent. Ik zit nu in de laatste fase van het traject.
“Ik vind de Power Academie geweldig! Omdat je behalve je een-op-een coaching juist heel veel met je groep doet, leer je van alles van elkaar”
En hoe bevalt de Power Academie?
“Ik vind het geweldig! Omdat je behalve je een-op-een coaching juist heel veel met je groep doet, leer je van alles van elkaar. Hoe doe je je administratie? Wat zijn de regels als je een uitkering of bijstand hebt? Hoe zorg jij voor je bekendheid? Al dat soort dingen komen voorbij. Je denkt echt met elkaar mee. We hebben een hele actieve appgroep waar ook mensen in zitten die eerder of later zijn gestart of die al even klaar zijn. Daar komen allerlei vragen en onderwerpen voorbij. Je bouwt zo al een mooi netwerk op en we gaan ook bij elkaar kijken of gewoon even samen een kop koffie doen ofzo. Voor mij is het grote voordeel. ook dat ik op de vrijdag weet waar ik aan toe ben. Door mijn NAH is het goed als ik een strak ritme heb. Ik heb dus een vast weekindeling, met op vrijdag de Power Academie. Dat geeft me rust. En daardoor heb ik weer meer energie voor mijn muziek. Dat is eigenlijk ook waar de academie óók voor staat: ondernemen naar vermogen. Wat kun je wél met je beperking? En daar dan het best uithalen.”
En je muziek is ook ‘gewoon je werk’. Gaat dat ook gestructureerd?
“Ja. Ik treed niet alleen op natuurlijk. Ik moet ook muziek schrijven en opnemen. Daar moet ik energie voor hebben en die ‘win’ ik door die structuur in te bouwen. Ik heb vaste dagen voor vaste dingen, voor zover mogelijk. Ik moet ook wel, omdat ik behalve muzikant en ondernemer ook revalidant ben. Ik ga nog elke woensdag naar een traject voor mensen met NAH. Om de juiste vorm van revalidatie te vinden, was trouwens nog niet zo makkelijk en het is door corona ook eigenlijk veel te laat begonnen. Daardoor sta ik extra op achterstand, en ook daar moet ik mee dealen.”
Best een pakket voor iemand van 23…
“Ja. En zonder hulp zou ik het ook echt niet redden. Ik ben dus nogmaals heel blij met de Power Academie. Elkaar helpen en inspireren, dat is echt superfijn. En samen wegwijs worden in die jungle van gekke regels. Het voelt minder alleen. Ik heb ook hulp uit mijn sociale netwerk, gelukkig.
En mijn pianist! Onmisbaar. Tom Veltman. Ik ken hem van ons werk bij een Grieks eetcafé. Na werktijd werd er altijd gejamd. Echt heel tof. Tom is niet alleen mijn pianist, hij is ook degene die vooruitkijkt. Ik kan dat niet, dus hij let op of we alles geregeld hebben voor een optreden, bijvoorbeeld. Hij coacht me eigenlijk ook in het muzikant zijn en hij zorgt dat ik niks vergeet.”
We noemen hem je externe geheugen, goed?
“Haha! Ja dat is prima!”
“Hoe moeilijk het ook is, pak je eigen verantwoordelijkheid.”
Heb je nog tips?
“Maak iets leuks van dingen die je vervelend vindt om te doen. Ik schrijf bijvoorbeeld alle uitgaven die heb moeten doen voor mijn bedrijf op in allerlei kleuren, als een soort bullet journal. Dat maakt het voor mij een stuk leuker om te doen. En zorg dus voor structuur en een strakke planning als dingen je snel teveel worden. Het lijkt in eerste instantie misschien irritant, maar het helpt je echt. Je krijgt meer energie en dus meer plezier in dingen.
En probeer sowieso lichtpuntjes te blijven zien. Ik heb dat zelfs letterlijk gedaan. Door mijn NAH kan ik niet goed tegen fel licht. Dat was een tijdje terug nog veel erger. Echt ontspannen kijken, kon ik eigenlijk alleen in het donker. Maar ja, wat zie je dan? Vrolijk werd ik er niet van. Tot ik me realiseerde dat ik naar de sterren kon kijken. Hoe stonden ze eigenlijk ten opzichte van elkaar en wat betekende dat? Ik ben toen geïnteresseerd geraakt in astrologie. Zonder die tegenslag had ik dat waarschijnlijk nooit ontdekt.
En: ga zelf op zoek naar wat voor jou werkt. Als ik niet zelf op zoek was gegaan naar een manier om te kunnen optreden naast mijn bijstand, was ik nog geen stap verder geweest. Hoe moeilijk het ook is, pak je eigen verantwoordelijkheid.”
LUISTER!
Hieronder vind je links een filmpje van de ‘showcase’ van de Utrechtse Stadsmuzikanten. Het gaat om een nummer dat Loïs heeft geschreven om iedereen te laten meezingen. Hier spelen ‘Markian’ en Alexis Halfhot mee.
Loïs: “Ik vind dit goed passen bij dit interview omdat dat stukje spoken word goed past bij hoe ik me voel over Power by Peers.
“How blessed are we to be in the company
of like-minded souls.
Whom’s sole mission is to recognize their truth,
to come together inharmony and grove.
Let’s shine,
let’s combine yours and mine.
With each other we can light up the world”
Rechts vind je nog een ander nummer van Loïs.
Zin in meer? Klik op het logo! Dat is trouwens gemaakt door Marlous Mondt, ook deelnemer bij de Power Academie.
Interview: Ineke Buijs
Foto: Marlous Mondt
