Het Vriendennetwerk als familie – DOOR DE OGEN VAN EEN STAGIAIR

Sohaila: “Ja, dat klopt. Soms willen ze wat meer privé iets bespreken. Dan kunnen ze bij mij terecht. Ik vind het belangrijk dat ze weer kunnen meedoen met de andere vrouwen, dus ik vraag wat er aan de hand is. Als de vrouw moet huilen, dan laat ik haar rustig haar verdriet voelen en, als ze wil, erover praten. Het is goed om af en toe flink te huilen, dan maak je ruimte voor leuke dingen. Als ze wat rustiger worden en hun verhaal hebben gedaan, geef ik ze vaak een compliment en laat hun sterke kanten zien. Ik vertel ze dat ze van het moment moeten genieten dat we hier samen zijn. Je zorgen blijven maken lost uiteindelijk niets op. Daarna vraag ik of ze mee willen naar de groep. Dan gaan we samen met de andere vrouwen dansen. We geven ze dus ze kracht en afleiding en dan gaat het vaak gelijk al beter.” Nooralhuda knikt instemmend.

Dat klinkt heel prettig en veilig, inderdaad. Maar hoe zit het met vrouwen die kinderen hebben? Kunnen die mee?
Nooralhuda: “Ja, dat is ook heel mooi. Meestal zijn de vrouwen druk met de kinderen thuis. Daardoor ontmoeten ze weinig anderen en komen ze soms in een isolement te zitten. Bij het Vriendennetwerk kunnen ze de kinderen meenemen. We hebben een vrijwilliger die leuke dingen met ze doet, liedjes zingen, knutselen, van alles. Ze zitten in een deel van dezelfde ruimte, dus de kinderen kunnen hun moeders zien en andersom. Dat werkt heel goed, want de moeders kunnen zo ervaringen en tips met elkaar uitwisselen en meedoen aan activiteiten, terwijl ze anders die middag weer alleen thuis hadden gezeten met de kinderen.”
Sohaila vult aan: “Ja dat is heel belangrijk, ook om je netwerk uit te bouwen. We merken dat sommige vrouwen ook gaan afspreken buiten onze maandagmiddag om. Dat ze dus ook in hun ‘eigen tijd’ vriendinnen worden. Dat is precies de bedoeling!”

Nooralhuda, jou zijn vast wat dingen speciaal opgevallen tijdens je stage…
Nooralhuda: “Ja, de warmte, het gevoel van samen. Als er een nieuwe vrouw kwam, dan werd die gelijk opgenomen door de groep. Sohaila vertelt elke nieuwkomer ook wat de regels zijn, dat zal ook uitmaken. Ze vertelt bijvoorbeeld dat er niet geroddeld wordt. Als je iets wilt melden over iemand, dan zeg het tegen Sohaila en die onderneemt eventueel actie. Je spreekt iemand niet aan op uiterlijk, of veroordeelt iemand op een andere mening. Alles komt terug op liefde en respect.” Sohaila knikt glimmend van trots. “Wat me ook opviel, is dat familiegevoel dat ik eerder ook noemde. Dat geeft wel aan hoe belangrijk die middagen bij het Vriendennetwerk voor ze zijn. Ze nemen taart mee en maken er echt een feestje van voor de hele groep.

Wat ik ook bijzonder vond is dat er zulke grote verschillen zijn tussen mensen uit hetzelfde land. Er is een grote groep vrouwen die uit Afghanistan komt. Ik dacht in eerste instantie: zij komen uit hetzelfde land, dus heel veel zal wel hetzelfde zijn. Dat bleek helemaal niet zo te zijn. Elke grote stad of regio heeft bijvoorbeeld een eigen kledingstijl of -dracht, of ze eten heel andere dingen dan in de andere stad. Soms zijn zelfs de gebruiken anders. In principe zou je op basis van de kleding kunnen zien uit welk deel van Afghanistan iemand komt. Eigenlijk zoals je vaak bij landen kunt zien. Maar ik weet nu dus dat ‘Afghaans eten’ eigenlijk niet bestaat. Het is overal toch weer anders. Net als de taal, die klinkt ook niet door een heel land hetzelfde. In Nederland ook niet.” Sohaila steekt een duim op.