Mieke en haar familie wilden graag een gesprek over een zorgsituatie. Ze stelde de vraag bij een zorgorganisatie. Het bleek alleen nog niet zo eenvoudig om een antwoord te krijgen… Luister mee met Mieke in haar blog.
Vorige week belde ik in overleg met mijn familie met zorgorganisatie X. We wilden graag een gesprek over onze situatie. Konden we misschien iets (anders) doen om de situatie zo effectief en goed mogelijk door te komen?
Ik kreeg een receptionist aan de lijn. Ik vroeg of er binnen de organisatie iemand was met wie ik als familielid zou kunnen overleggen. De reactie was: “We praten niet over iemand die hier in behandeling is.” De dame aan de andere kant van de lijn wilde daarmee het gesprek afronden.
Ik liet me niet uit het veld slaan.
“Dat vraag ik niet. We willen een gesprek over hoe we goed voor onszelf kunnen zorgen en de situatie kunnen volhouden. Dit gaat niet over de persoon die in behandeling is, dit gaat over de mensen die betrokken zijn.”
De dame aan de andere kant luisterde en zei morrend: “Wij kunnen u niet helpen, daar zijn wij niet voor.”
“Maar waar kan ik dan wel terecht voor wijsheid?”
“Misschien daar en daar. Zoekt u maar op internet.”
Over met een kluitje in het riet gestuurd worden gesproken…
Toen de eerste verbijstering wat was gezakt, dacht ik: hoe had dit ook kunnen gaan?
Niet gehoord
Ik dacht dit is een verloren zaak. Ik voelde me niet gehoord, niet begrepen en eigenlijk ook onfatsoenlijk behandeld. Toen de eerste verbijstering wat was gezakt, dacht ik: hoe had dit ook kunnen gaan?
De dame had ook kunnen zeggen: “Goh mevrouw, wat goed dat u aan de bel trekt. Ik weet niet hoe we u kunnen helpen maar laat ik eens meedenken….” Dan had ik nu een heel ander gevoel gehad. Misschien was de uitslag hetzelfde geweest, maar ik voelde me serieus genomen. En gemotiveerd om me samen met de anderen te blijven inzetten als liefhebbende, betrokken familie.
Vertrouwen naar onder nul
Ik ben vooral zus van mijn zus en dochter van mijn moeder. Anderen noemen me ook mantelzorger. In die hoedanigheid maak ik soms heel bijzondere dingen mee. Zo bijzonder dat ik ze hier wil delen. Ik denk bijvoorbeeld aan mijn moeder toen mijn vader in zijn laatste fase was. De ouderenverpleegkundige die wekelijks bij mijn moeder thuiskwam, vertelde mijn moeder altijd dat ze voor haar klaar zou staan. Tenminste, zo hoorde mijn moeder dat. Toen puntje bij paaltje kwam en mijn moeder echt hulp kon gebruiken, kon er geen concrete ondersteuning komen. Ook daar was dus sprake van een vraag en niet gehoord worden. Het vertrouwen van mijn moeder in die zorgpartij is nu helaas tot onder nul gezakt.
Ik gebruik dit soort voorbeelden van zorgsituaties die naar mijn idee anders kunnen in mijn werk. Met Power by Peers werken we namelijk dagelijks met de vraag hoe zorg en welzijn anders kan. Daarop zoeken we praktische antwoorden. Vanuit de mensen om wie het gaat, zoals familie en naasten.
Wereld te winnen
We hebben nog een wereld te winnen. We bestaan 10 jaar en ik zie heel goed wat we de volgende 10 jaar nog te doen hebben. (En op dat jubileum komen we nog terug)
Mieke van Dommelen
